Image-2

Xoves Santo na Cea do Señor.

Xoves Santo na cea del señor

Coa misa vespertina do xoves santo, a Igrexa comeza o Triduo Pascual e evoca aquela cea na que o Señor Xesús, na noite na que ía ser entregado, amou ata o extremo aos seus que estaban no mundo, ofreceulle a Deus Pai o seu Corpo e o seu Sangue baixo as especies de pan e viño e déullelos aos seus discípulos para que os comesen e bebesen, co encargo de que, en adiante, eles fixeran o mesmo.

Fai tempo, nos nosos pobos, cando se escoitaban as campás anunciando o inicio do triduo sacro, cesaba toda actividade agrícola e gandeira. Era tempo sagrado.

Toda a atención do espírito debe centrarse nos misterios que se lembran na Misa: é dicir, a institución da Eucaristía, a institución da orde sacerdotal e o mandamento do Señor sobre a caridade fraterna; estes son os puntos que os fieis deben lembrar para que tan grandes misterios penetren máis a fondo na súa piedade e para que os vivan intensamente tanto nas súas costumes coma na súa vida.

Con esta celebración comezamos o santo Triduo Pascual da paixón, morte e resurrección do Señor. Con esta misa a Igrexa quere que vexamos a indisoluble unidade da Eucaristía coa cruz. A Eucaristía é o sacramento do sacrificio redentor. A morte de Xesús no Calvario faise para nós próxima e efectiva na celebración desta Eucaristía. Hoxe destacan o amor e a actitude de servizo de Cristo, entregándose voluntariamente á súa paixón por nós; o que se entende hoxe sobre todo no rito do lavado dos pés. O acto máis importante na liturxia de hoxe é participar na misa comulgando. A procesión ao monumento e a posterior adoración, ata a media noite, prolongarán a contemplación do celebrado na misa.

Oficio de lecturas e laudes

Misa in coena Domini:

Misa in coena Domini:
]]>

DSC00883

Día da misa crismal

Misa Crismal

Feito histórico na Igrexa de Ourense: a bendición dos Santos Óleos e a consagración do Santo Crisma terán lugar na igrexa parroquial de Santa Eufemia do Centro nunha solemne celebración eucarística presidida polo Bispo.

A misa crismal, que o bispo concelebra co seu presbiterio, é coma unha manifestación de comuñón dos sacerdotes co propio bispo e con todo o pobo de Deus. Co santo crisma consagrado polo bispo, únxense os bautizados, sélanse os confirmados e únxense as mans dos presbíteros, as cabezas dos bispos e as paredes e altar das igrexas no caso da súa dedicación. Co aceite dos catecúmenos, prepáranse e disponse aos catecúmenos  para o Bautismo. Co óleo dos enfermos, estes reciben alivio e ánimo na  súa debilidade física e espiritual.

Neste día, ademais do matiz do sacerdocio ministerial, todo o pobo de Deus conmemora e celebra a súa realeza, a súa santidade e o seu sacerdocio, a súa pertenza ao Pobo de Deus grazas aos sacramentos da iniciación cristiá e, deste xeito, coa capacidade de bendicir ao Señor.

Ás cinco da tarde, na igrexa de santa Eufemia, terá lugar un retiro espiritual para os sacerdotes e ás sete da tarde, no mesmo templo parroquial, iniciarase a solemne concelebración da Misa Crismal. ºAcabada a celebración, os Señores Arciprestes levaran os santos óleos ás súas respectivas parroquias para utilizalos durante todo o ano ata a a próxima semana santa. Alí, reservados nun lugar digno, serán venerados polos feligreses.

]]>

Image

Domingo de Ramos

Domingo de Ramos

Domingo de Ramos. Despois de dous anos de pandemia do covid 19, recuperamos a procesión de Ramos. A  procesión de ramos expresa de xeito sensible a nosa peregrinación  coresmal. Culminamos a subida a Xerusalén con Cristo para vivir con El a Pascua, quen, «recoñecido como home pola súa presenza, humillouse, fíxose.  obediente ata a morte e a morte de cruz». A liturxia de hoxe inclúe, pois, os dous polos do misterio pascual: o rexeitamento e a aceptación, a sombra e a luz, a morte e a vida. Da alegría da procesión pasamos á contemplación da Paixón de Cristo no Evanxeo. Estes dous polos atopan a súa expresión máis completa e perfecta na celebración da Eucaristía que, ao mesmo tempo que é sacrificio, é tamén un banquete festivo para os fillos de Deus.

Conmemórase a entrada do Señor na cidade santa, Xerusalén, e na nosa cidade coa procesión polas rúas de Ourense, desde o Parque de San Lázaro ata a Catedral Basílica de San Martiño, acompañando a Xesús, montado sobre a burriña, no medio do alborozo e rebumbio dos nenos e das persoas maiores, que aclaman ao Señor, cantando  “bendito o que ven no nome do Señor”. En tempos, pasados nos nosos pobos, os mozos e mozas buscaban os mellores ramos para lucir no domingo de ramos.

Galería de fotos:


lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll          


































]]>

IMG_20220409_092405

Granada peregrina a Compostela

 Peregrinos de Granada caminan a Compostela

Las Escuelas del Ave María y la Obra social del P. Manjón, con 150 peregrinos, parten de Ourense hacia Compostela. Son acogidos en la Catedral Basílica de san Martiño por el Deán, que les imparte la bendición de peregrinos para estas etapas últimas del camino de Santiago.

Andrés Manjón y Manjón fue un sacerdote, pedagogo y canonista español que impulsó la fundación de una institución educativa propia, dedicada inicialmente tanto a la enseñanza elemental como a la formación de profesorado.​

Más allá de sus clases  de Derecho dedicó toda su vida y esfuerzos a su gran sueño: la reforma de la enseñanza primaria y la fundación de las Escuelas del Ave-María.

 Galería de fotos:

 







Bañada en flor de jazmín

Granada mora y cristiana

Bañada en flor de jazmín

Granada, Granada

Bañada en flor de jazmín

Dame limosna mujer

Dame limosna mujer

Que no hay en la vida nada

Como la pena de ser

Ciego en Granada

Tu Alhambra de oro y marfil

Granada Generalife

Tu Alhambra de oro y marfil

Granada, Granada

Tu Alhambra de oro y marfil

]]>

IMG_3390

Benavente peregrina a Compostela por el camino de la plata

Cofradías de Benavente parten hacia Compostela:

Santo Entierro y Veracruz

Cientos de peregrinos de Benavente, después de participar en la Eucaristía, que presidió el Sr. Obispo, D. Leonardo Lemos Montanet, en la Catedral de Ourense, parten hacia Santiago de Compostela en el Año Santo Compostelano.

Los cofrades  peregrinan a Compostela para ganar la gracia jubilar del Año Santo Compostelano. En Ourense retoman el camino de la plata 

En esta etapa de la historia vienen en son de paz. El conde de Benavente dejó impronta en la seo de Ourense en su lucha contra el conde de Monforte: destrucción de la torre de defensa y  puerta norte  (1471) y, en recompensa, restauración de la capilla de san Juan Bautista.

 ]]>

Image-9

Cuaresma tiempo de penitencia, oración, ayuno y conversión

Mensaje del papa Francisco para la cuaresma 2022

«No nos cansemos de hacer el bien»

La resurrección de Cristo anima las esperanzas terrenas con la «gran esperanza» de la vida eterna e introduce ya en el tiempo presente la semilla de la salvación (cf. Benedicto XVI, Carta enc. Spe salvi, 3; 7). … No nos cansemos de orar. Jesús nos ha enseñado que es necesario «orar siempre sin desanimarse» (Lc.18,1). Necesitamos orar porque necesitamos a Dios. Pensar que nos bastamos a nosotros mismos es una ilusión peligrosa. Con la pandemia hemos palpado nuestra fragilidad personal y social. Que la Cuaresma nos permita ahora experimentar el consuelo de la fe en Dios, sin el cual no podemos tener estabilidad (cf. Is.7,9)… No nos cansemos de extirpar el mal de nuestra vida. Que el ayuno corporal que la Iglesia nos pide en Cuaresma fortalezca nuestro espíritu para la lucha contra el pecado. No nos cansemos de pedir perdón en el sacramento de la Penitencia y la reconciliación, sabiendo que Dios nunca se cansa de perdonar…

El perdón de los pecados

Parábola del Hijo Pródigo

“Padre, he pecado contra el cielo y contra ti; ya no merezco llamarme hijo tuyo”. Pero el padre dijo a sus criados: “Sacad enseguida la mejor túnica y vestídsela; ponedle un anillo en la mano y sandalias en los pies; traed el ternero cebado y sacrificadlo; comamos y celebremos un banquete, porque este hijo mío estaba muerto y ha revivido; estaba perdido y lo hemos encontrado” (Lc.15, 21-24).

Los confesonarios en la Catedral

Textos Bíblicos

Jn.1, 29: Al día siguiente, al ver Juan a Jesús que venía hacia él, exclamó: «Este es el Cordero de Dios, que quita el pecado del mundo».  El testimonio del Bautista sobre Jesús es muy valioso e importante. El evangelista, que fue su discípulo, lo recoge, lo medita y lo resume en una frase: «Ese es el Cordero de Dios»  Jesús es el Cordero de Dios. Y lo es de dos maneras, ya que, en lengua aramea, la misma palabra podía significar siervo y cordero. El Siervo del Señor, anunciado por el profeta Isaías, es anuncio de Jesús. Jesús es quien carga con los pecados de sus hermanos, los hombres, y se ofrece, inocente, para expiar por ellos. Él es «el que quita el pecado del mundo»~ es decir, el que restablece las relaciones de paz entre Dios y los hombres haciendo que éstos sean de nuevo hijos suyos. Todo esto lo recuerda la liturgia del Viernes Santo.  Mt. 16, 13-19 Te daré las llaves del reino de los cielos; lo que ates en la tierra quedará atado en los cielos, y lo que desates en la tierra quedará desatado en los cielos». Te daré las llaves del Reino. El llamado «poder de las llaves» es el mismo que Jesús tiene. Es el poder de «atar y desatar». La expresión significaba, entre los judíos, prohibir o permitir; condenar o per­donar. Es decir, poder dar normas a la comunidad y poder admitir o separar de ella. En la Iglesia es un poder espiritual y se manifiesta, sobre todo, en el poder de perdonar los pecados. Jesús da esta auto­ridad a Pedro, pero también a los Apóstoles La Iglesia católica afirma que los poderes de Pedro pasan a sus sucesores, los Papas. La Iglesia ortodoxa considera, más bien, que todos los obispos que con­fiesan la fe verdadera suceden a Pedro y a los Apóstoles. Las Comunidades eclesiales surgidas de la Reforma protestante piensan que Jesús dio estos poderes sólo a Pedro. Pero se debe reconocer que la fe católica al explicar este texto se apoya sobre la tradición, y que la interpretación que da, al interior de su fe, corres­ponde al pensamiento de Jesús. Jn.20, 22-23.: Y, dicho esto, sopló sobre ellos y les dijo: «Recibid el Espíritu Santo; a quienes les perdonéis los pecados, les quedan perdonados; a quienes se los retengáis, les quedan retenidos».

Y para ello cuentan con el Espíritu, ya anunciado. El soplo de Jesús sobre ellos evoca el primer soplo de Dios sobre el hombre. Aquí también se trata de una creación que hace nacer a la nueva Vida, ya posible al hombre después de la resurrección. Jesús da a la Iglesia el poder de perdonar los peca­dos. Esta lo ejerce por los Apóstoles y sus sucesores en el ministerio sacerdotal. La conversión y el perdón de los pecados aparecen siempre en la primera predicación apostólica.  

 Cfr. Biblia para la Iniciación Cristiana, Secretariado Nacional de Catequesis, 1987. Comentarios.]]>

Image-1

Día de luto en la Catedral Basílica de san Martiño

Descanse en paz el M. I. Sr. D. Perfecto González Sulleiro,

Canónigo emérito de la Catedral Basílica de San Martiño

R. I . P.

Natural de san Cibrao de Lás, ordenado sacerdote el 29 de junio de 1957. Es nombrado formador y profesor del Seminario Menor de la Inmaculada y rector del Seminario Menor de la Inmaculada el día 1 de octubre de 1969. Promueve el deporte (por primera vez vestimos ropa deportiva), con él hacíamos grandes caminatas (la gente, al vernos pasar, decía: “irán castigados”). Amaba la austeridad. Era famosa la frase que nos repetía con frecuencia: “tengo sed, una fuentes; luego, no bebo”. Y cuando no nos esforzábamos lo suficiente, nos repetía: “no seas piedra de río, que no vale para construir”.

Licenciado en Clásicas por la Pontificia Universidad de Salamanca, era el hombre de las mil ideas: al comienzo de cada curso escolar cogía por banda a los formadores para mentalizarte de cara el nuevo curso: grandes representaciones teatrales por la Inmaculada (obras clásicas como la Antígona…), programación de cine todo el año (en el seminario he visto las mejores películas de la historia del cine y, en un concurso intercolegial, el seminario ganó el campeonato de cine); rondalla, plantación de árboles en el monte del seminario; rugby en el seminario y D. Perfecto, en medio del campo, con el reglamento en la mano interpretando cada jugada). Trabajador incansable hasta conseguir la homologación de los estudios: “un Seminario Menor con sus estudios homologados con los del Estado para respetar de una manera sincera la libertad del seminarista, si llegara a descubrir que el sacerdocio no es su camino”. Los que estábamos a su lado resumíamos sus esfuerzos en aquel diálogo que mantenían el Sr. Obispo, burgalés, y D. Perfecto: “Sulleiro, eres tozudo”… “D. Ángel, querrá decir, tenaz”. Director y alma mater del Seminario de verano en Porto do Son. Allí hacía madrugar a los seminaristas y a las siete de la mañana todos al agua.: “hay que ser espartanos en la vida, muchachos”. Toma posesión de canónigo el día siete de octubre de 1985 y pasa a ser capellán de las Esclavas del Santísimo Sacramento.

El día 1 de octubre de 1984 es nombrado Rector del Seminario Mayor del Divino Maestro. No fue un momento fácil. En la toma de posesión decía: “hay flores en el claustro del Seminario, tiempo de siembre y de esperanza”. Inicia la afiliación del Seminario con la Pontificia Universidad de Salamanca para convertirlo en Instituto Teológico. Él mismo, de su peculio, dona 400.000 pesetas para adquirir las Actas  del Concilio Vaticano II, imprescindibles en Instituto Teológico.

Muy preocupado por la solución de los problemas; en apariencia, de carácter duro, pero con una ternura inigualable; querido, apreciado y muy valorado por sus alumnos; amigo de la dialéctica hasta el punto, a veces, de llevar la contraria de lo que él mismo pensaba, y, aviniéndose al final: “no, por eso digo”. Conciliador en política, con amistades en las ideologías más dispares. Rector del templo de santa María Madre con innovaciones oportunas.

Canónigo emérito, vicario parroquial por voluntad propia en San Pío X. Con una frase lapidaria explicaba ahora su cometido de emérito:: “Vuestra misión no es dar de comer a las gallinas (decía a los curas jóvenes). Eso lo hacemos los eméritos. Vosotros tenéis que alimentar a los Gallos de pelea”, refiriéndose a los nuevos líderes de la pastoral diocesana.

Los exalumnos del Seminario, los sacerdotes que se formaron durante su providencia y muchos amigos y compañeros, sacerdotes, religiosos y seglares, expresan su más profundo agradecimiento a D. Perfecto y ruegan al Señor por su eterno descanso.

]]>

Image-1

Unidad de Atención Pastoral OURENSE-CENTRO

El Cabildo de la Catedral Basílica de san Martiño centraliza la Programación Diocesana de Pastoral

Unidad de Atención Pastoral

OURENSE-CENTRO

Con fecha 11 de febrero de 2022 el Sr. Obispo ha tenido a bien realizar los siguientes nombramientos:

Queda constituida la Unidad de Atención Pastoral OURENSE-CENTRO, formada por la realidad pastoral constituida por,

·      Catedral-Basílica de san Martín

·      Iglesia de Santa María Nai

·      Parroqia de Santa Eufemia la Real del Centro.

 

Quedan nombrados como párrocos in solidum los sacerdotes:

·      Muy Iltre. Sr. D. José Ángel Feijóo Mirón, Párroco moderador

·      Rvdo. Sr. D. Atilano Casal Iglesias, Párroco insolidum

El Equipo Sacerdotal estará formado por:

·      Muy Iltre. Sr. D. José Ángel Feijóo Mirón

·      Rvdo. Sr. D. Atilano Casal Iglesias

·      Muy Iltre. Sr. D. Manuel Mera Martínez

·      Rvdo. Sr. D. Teófilo Conde Miranda

·      Rvdo. Sr. D. José Antonio Portela Rodríguez

]]>