NOVENA AL SANTO CRISTO DE OURENSE
Del 25 de abril al 3 de mayo

NOVENA AL SANTO CRISTO DE OURENSE
Domingo da Resurrección do Señor
Na festa da Pascua bendícense as casas, estréanse os vestidos, prepáranse os campos para a sementeira, todo se anova. Porque este é o día en que o Señor actuou, é a solemnidade das solemnidades e é a nosa Pascua: Cristo Resucitado, El é o noso Salvador. En tempos, o repique das campás manifestaban a alegría dos crentes neste grande día de festa. Hoxe hai campás, pero non hai xente que as repique.
Cremos que Cristo resucitou de entre os mortos porque aceptamos o testemuño dos apóstolos, que viron o sepulcro baleiro e creron; porque comeron e beberon con el, despois da súa resurrección; e este é o testemuño que nos transmite a Igrexa ao longo dos séculos.
Isto aconteceu o primeiro día da semana e a partir de entón é domingo, día do Señor Resucitado, a pedra que os arquitectos rexeitaron é agora a pedra angular da Igrexa. A través da fe e do bautismo resucitamos con Cristo, o verdadeiro Año que quitou o pecado do mundo, que ao morrer destruíu a nosa morte e ao resucitar restaurou a vida. Por iso e dende entón hai que buscar sempre os bens do ceo, onde Cristo está sentado á dereita de Deus Pai.
A celebración componse de tres partes ben diferenciadas: a procesión de Santa María Nai dende a súa igrexa ata a Catedral para o encontro co Resucitado, a solemne celebración da Pascua do Señor cos cantos do aleluia e a procesión do retorno a igrexa de Santa María Nai. ¡Feliz Pascua a todos; Cantemos e saltemos de ledicia, porque resucito o Señor!
Vixilia Pascual na Noite Santa
Na noite do Sábado Santo celébrase a Vixilia Pascual, que debe ser considerada como «a nai de todas as Santas Vixilias» (San Agustiño). É a vixilia que conmemora a resurrección do Señor, a noite da verdadeira liberación, na que, “rompidas as cadeas da morte, Cristo ascende vencedor do abismo”. Nesta Vixilia adminístranse os sacramentos da iniciación cristiá. Elementos destacados de esta liturxia son a festa da luz, o anuncio da Palabra, lembrando as marabillas que Deus fixo no seu pobo, a renovación das promesas bautismais e a Eucaristía, que é a máis importante de todo o ano litúrxico. Nesta hora da tarde noite resoan con ledicia o canto da Anxélica, do aleluia pascual e o canto do Gloria.
A Vixilia Pascual é moi celebrada na Igrexa Ortodoxa, tanto é así que dura toda a noite ata o amencer; na Igrexa latina cóstanos entrar na dinámica espiritual e festiva de esta vixilia.
Xoves Santo na cea del señor
Coa misa vespertina do xoves santo, a Igrexa comeza o Triduo Pascual e evoca aquela cea na que o Señor Xesús, na noite na que ía ser entregado, amou ata o extremo aos seus que estaban no mundo, ofreceulle a Deus Pai o seu Corpo e o seu Sangue baixo as especies de pan e viño e déullelos aos seus discípulos para que os comesen e bebesen, co encargo de que, en adiante, eles fixeran o mesmo.
Fai tempo, nos nosos pobos, cando se escoitaban as campás anunciando o inicio do triduo sacro, cesaba toda actividade agrícola e gandeira. Era tempo sagrado.
Toda a atención do espírito debe centrarse nos misterios que se lembran na Misa: é dicir, a institución da Eucaristía, a institución da orde sacerdotal e o mandamento do Señor sobre a caridade fraterna; estes son os puntos que os fieis deben lembrar para que tan grandes misterios penetren máis a fondo na súa piedade e para que os vivan intensamente tanto nas súas costumes coma na súa vida.
Con esta celebración comezamos o santo Triduo Pascual da paixón, morte e resurrección do Señor. Con esta misa a Igrexa quere que vexamos a indisoluble unidade da Eucaristía coa cruz. A Eucaristía é o sacramento do sacrificio redentor. A morte de Xesús no Calvario faise para nós próxima e efectiva na celebración desta Eucaristía. Hoxe destacan o amor e a actitude de servizo de Cristo, entregándose voluntariamente á súa paixón por nós; o que se entende hoxe sobre todo no rito do lavado dos pés. O acto máis importante na liturxia de hoxe é participar na misa comulgando. A procesión ao monumento e a posterior adoración, ata a media noite, prolongarán a contemplación do celebrado na misa.
A misa crismal, que o bispo concelebra co seu presbiterio, é coma unha manifestación de comuñón dos sacerdotes co propio bispo e con todo o pobo de Deus. Co santo crisma consagrado polo bispo, únxense os bautizados, sélanse os confirmados e únxense as mans dos presbíteros, as cabezas dos bispos e as paredes e altar das igrexas no caso da súa dedicación. Co aceite dos catecúmenos, prepáranse e disponse aos catecúmenos para o Bautismo. Co óleo dos enfermos, estes reciben alivio e ánimo na súa debilidade física e espiritual.
Neste día, ademais do matiz do sacerdocio ministerial, todo o pobo de Deus conmemora e celebra a súa realeza, a súa santidade e o seu sacerdocio, a súa pertenza ao Pobo de Deus grazas aos sacramentos da iniciación cristiá e, deste xeito, coa capacidade de bendicir ao Señor.
Ás cinco da tarde, na igrexa de santa Eufemia, terá lugar un retiro espiritual para os sacerdotes e ás sete da tarde, no mesmo templo parroquial, iniciarase a solemne concelebración da Misa Crismal. ºAcabada a celebración, os Señores Arciprestes levaran os santos óleos ás súas respectivas parroquias para utilizalos durante todo o ano ata a a próxima semana santa. Alí, reservados nun lugar digno, serán venerados polos feligreses.
]]>Domingo de Ramos
Domingo de Ramos. Despois de dous anos de pandemia do covid 19, recuperamos a procesión de Ramos. A procesión de ramos expresa de xeito sensible a nosa peregrinación coresmal. Culminamos a subida a Xerusalén con Cristo para vivir con El a Pascua, quen, «recoñecido como home pola súa presenza, humillouse, fíxose. obediente ata a morte e a morte de cruz». A liturxia de hoxe inclúe, pois, os dous polos do misterio pascual: o rexeitamento e a aceptación, a sombra e a luz, a morte e a vida. Da alegría da procesión pasamos á contemplación da Paixón de Cristo no Evanxeo. Estes dous polos atopan a súa expresión máis completa e perfecta na celebración da Eucaristía que, ao mesmo tempo que é sacrificio, é tamén un banquete festivo para os fillos de Deus.
Conmemórase a entrada do Señor na cidade santa, Xerusalén, e na nosa cidade coa procesión polas rúas de Ourense, desde o Parque de San Lázaro ata a Catedral Basílica de San Martiño, acompañando a Xesús, montado sobre a burriña, no medio do alborozo e rebumbio dos nenos e das persoas maiores, que aclaman ao Señor, cantando “bendito o que ven no nome do Señor”. En tempos, pasados nos nosos pobos, os mozos e mozas buscaban os mellores ramos para lucir no domingo de ramos.
Galería de fotos:
Peregrinos de Granada caminan a Compostela
Las Escuelas del Ave María y la Obra social del P. Manjón, con 150 peregrinos, parten de Ourense hacia Compostela. Son acogidos en la Catedral Basílica de san Martiño por el Deán, que les imparte la bendición de peregrinos para estas etapas últimas del camino de Santiago.
Andrés Manjón y Manjón fue un sacerdote, pedagogo y canonista español que impulsó la fundación de una institución educativa propia, dedicada inicialmente tanto a la enseñanza elemental como a la formación de profesorado.
Más allá de sus clases de Derecho dedicó toda su vida y esfuerzos a su gran sueño: la reforma de la enseñanza primaria y la fundación de las Escuelas del Ave-María.
Galería de fotos:
Bañada en flor de jazmín
Granada mora y cristiana
Bañada en flor de jazmín
Granada, Granada
Bañada en flor de jazmín
Dame limosna mujer
Dame limosna mujer
Que no hay en la vida nada
Como la pena de ser
Ciego en Granada
Tu Alhambra de oro y marfil
Granada Generalife
Tu Alhambra de oro y marfil
Granada, Granada
Tu Alhambra de oro y marfil
]]>Descanse en paz el M. I. Sr. D. Agustín Madarnás González,
Con la celebración de las exequias por el eterno descanso de Agustín Madarnás González, damos nuestro último adiós a aquel que fue compañero nuestro por más de 50 años.
Natural de Santa María de Villar de Vacas, ayuntamiento de Cartelle. Estudió en el seminario de Ourense y se licenció en Teología en la pontificia universidad de Comillas con sede en Santander. Fue ordenado sacerdote en el año 1952, año en el que se integró como formador y profesor en el seminario menor. Agustín Madarnás formó parte del grupo de los sacerdotes que dieron relevo a los padres Paúles en el seminario menor, en tiempos del obispo Francisco Blanco Nájera. Coadjutor en la parroquia de la Santísima Trinidad y, desde allí, impulsor de la creación de la nueva parroquia de Santa Lucía de Rairo. Fue profesor de Religión y Moral Católica en el instituto Otero Pedrayo desde el año 1959 y canónigo penitenciario por oposición de la catedral de Ourense desde el año 1965. Fue consiliario de los hombres de acción católica, movimiento que conocía a la perfección y que alababa, defendía e impulsaba con gran ardor. Formó parte del equipo diocesano de sacerdotes que dieron a conocer los contenidos teológicos, bíblicos, litúrgicos y pastorales del concilio Vaticano II. Trabajó incansablemente en la información religiosa diocesana en Radio Popular de Ourense, se implicó en las catequesis sobre temática conciliar, organizando cursillos, convivencias, ejercicios espirituales. Agustín fue por mucho tiempo presidente del Montepío en la diócesis de Ourense y uno de los responsables directamente implicados en la gestión de la entrada de los sacerdotes en el régimen general de la Seguridad Social. Más tarde opositó a la cátedra de latín, siendo profesor del IES de Celanova y del IES Otero Pedrayo de Ourense. En el terreno de la enseñanza fue promotor del grupo sindical ANPE en la provincia, prestando con ello gran ayuda a sus amigos y compañeros, los profesores y personal administrativo. Buen conocedor del mundo del fútbol y muy bien relacionado con los entrenadores (+Luis Soria) y jugadores del Ourense y del Couto en sus tiempos de gloria. Según la norma de entonces, al jubilarse en la enseñanza, pasó también a ser canónigo emérito de la Catedral. Miembro del consejo presbiteral diocesano en representación de los sacerdotes mayores y enfermos. Falleció con 92 años. La calle del Paseo le recordará como hombre afable, cordial, con un saludo afectuoso para todos y siempre con algún problemilla a plantear para fomentar la conversación, animarla y estirarla un poco en el tiempo.Cofradías de Benavente parten hacia Compostela:
Santo Entierro y Veracruz
Cientos de peregrinos de Benavente, después de participar en la Eucaristía, que presidió el Sr. Obispo, D. Leonardo Lemos Montanet, en la Catedral de Ourense, parten hacia Santiago de Compostela en el Año Santo Compostelano.
Los cofrades peregrinan a Compostela para ganar la gracia jubilar del Año Santo Compostelano. En Ourense retoman el camino de la plata
En esta etapa de la historia vienen en son de paz. El conde de Benavente dejó impronta en la seo de Ourense en su lucha contra el conde de Monforte: destrucción de la torre de defensa y puerta norte (1471) y, en recompensa, restauración de la capilla de san Juan Bautista.