Mércores de Cinza
“Despois do entroido ven a Coresma”. O comezo da Coresma caracterízase polo símbolo austero das cinzas, signo propio dos antigos ritos penitenciais dos pecadores convertidos. O xesto de cubrirse con cinzas ten o sentido de recoñecer a propia fraxilidade e mortalidade, que precisa ser redimida pola misericordia de Deus. Lonxe de ser un xesto puramente exterior, a Igrexa conservouno como un signo da actitude do corazón penitente que cada bautizado está chamado a asumir no itinerario da Coresma. É preciso que, cando participamos nesta celebración da imposición da cinza, comprendamos o significado interno que invita á conversión e ao esforzo da renovación pascual.
“Por riba ou por baixo, a coresma sempre cae en marzo”: neste tempo pídesenos aos fieis unha participación máis intensa e fecunda na Liturxia Coresmal e nas celebracións penitenciais. E segundo as normas da Igrexa, que nos acheguemos ao sacramento da penitencia e participemos, purificados dos pecados, nos Misterios Pascuais. Coa Coresma comezamos o ciclo de Pascua, que nos prepara para celebrar a Paixón, a Morte e a Resurrección do Señor e que continuará durante cincuenta días ata a Pentecostes.
Na Coresma preparámonos para renovar as promesas bautismais na noite da Vixilia de Pascua. E estamos chamados a volver a andar o que temos desandado cos nosos pecados, practicando a penitencia, que se especifica na oración, na esmola e no xaxún. Pola dificultade que entrañan estas prácticas, dise de algo difícil que “é máis longo que unha coresma”.
O tempo de coresma é tempo para converternos ao Señor, celebrando dun xeito especial o sacramento da reconciliación onde, confesando os nosos pecados, recibimos a absolución dos mesmos, reconciliándonos coa Igrexa e con Deus. “A coresma e a xustiza están feitas para os máis pobres”, pois os ricos non precisan da salvación e a xustiza adminístrana ao seu xeito.
Galería de Fotos:
]]>
Aos cristiáns que vivimos en Ourense, sexa cales sexan as siglas da nosa pertenza, isto da inmigración no Mediterráneo quedanos algo lonxe. Pero, si en Ourense non estamos unidos, teremos que preguntarnos cal podería ser o motivo que nos levara a vencellarnos para ser testemuño de unión e boa acollida para aqueles que máilo precisan. Non estaría de máis que nos xuntaramos e falaramos uns cos outros para coñecernos, para respectarnos, para perdoarnos, para querernos e para ver que, en realidade, é máis o que nos une que o que nos serpara. Teremos que ir dando pasos nun ambietne de respecto e estima. Non esquezamos que “o camiño faise ó andar”.
]]>
]]>
]]>
]]>
“Bienvenidos a esta celebración en la Catedral, nuestra iglesia madre. Es una fiesta encontrarnos aquí niños y niñas de varias parroquias, acompañados de nuestras familias y catequistas, con las imágenes del Niño Jesús, que nuestro obispo don Leonardo bendecirá.
Nos saludamos como verdaderos hermanos y amigos, alegramos nuestro corazón y nuestras caras porque Jesús está entre nosotros y se acerca la gran fiesta de la Navidad, en la que Él quiere nacer de nuevo entre nosotros”.
“En la primera Navidad ha brillado una estrella que iluminó el mundo entero. Hoy, los niños y niñas de Ourense, queremos alegrar las calles, las casas y todos los rincones de nuestra ciudad con la luz y la alegría de la Navidad”.
]]>
]]>