IMG_20200130_182431

Fiesta de la Presentación del Señor

Día 2 de febrero: Domingo.

 PRESENTACIÓN DEL SEÑOR

LAS CANDELAS

 Fiesta de la Presentación del Señor, llamada Hypapante por los griegos: cua­renta días después de Navidad, Jesús fue llevado al templo por María y José, y lo que pudo aparecer como cumplimiento de la ley mosaica se convirtió, en realidad, en un encuentro con el pueblo creyente y gozoso. Se manifestó, así, como luz para alumbrar a las naciones y gloria de su pueblo, Israel (elog. del Martirologio Romano). Las candelas pueden ser bendecidas con procesión o entrada so­lemne. Se encienden las candelas desde el principio, mientras se canta la antífona «Nuestro Señor llega con poder».

JORNADA DE LA VIDA CONSAGRADA

 La Jornada de la Vida Consagrada se celebra en la fiesta en que se hace memoria de la presentación que María y José hicieron de Jesús en el templo «para ofrecerlo al Señor» (Lc 2, 22). En esta escena evangélica se revela el misterio de Jesús, el consagrado del Padre, que ha venido a este mundo para cumplir fielmente su voluntad (cf. Heb 10, 5-7). Simeón lo indica como «luz para iluminar a las gentes» (Lc 2, 32) y preanuncia con palabra profética la suprema entrega de Jesús al Padre y su victoria final (cf. Lc 2, 32-35). La Presentación de Jesús en el templo constituye así un icono elocuente de la donación total de la propia vida por quienes han sido llamados a reproducir en la Iglesia y en el mundo, mediante los consejos evangélicos, «los rasgos característicos de Jesús virgen, pobre y obediente» (Vita consecrata, n. 1). Galería de Fotos:
 ]]>

DSC_0006

Fin de unha época na S. I. Catedral de Ourense

Fin de unha época na Catedral de Ourense

 
Fai para corenta anos que fun destinado polo Sr. Bispo D. Ángel Temiño Sainz para a S. I. Catedral. Podo falar do de antes, do de agora e, tamén, do que supoño vai vir despois. Constato con pena que no mes de febreiro comeza para este templo catedralicio e sede episcopal unha nova época. Vostedes saben que unha das misións dos Ss. Cóengos, e non a menos importante, é a de reunirse en coro para o rezo da liturxia das hora polas mañás, con Laudes, Misa coral e hora de terza, e polas tardes co rezo das Vésperas. Intercaladas entre esas horas ían mesturándose historietas de chocolates, de merendas e de tramas eclesiásticas e non tan eclesiásticas, e de xulepes… Pero pasou o tempo, chegaron as misas polas tardes, as labores do ensino, e suprimíronse as vésperas por mor de facilitar horarios aos cóengos implicados.
Cando eu cheguei a Catedral esta era a distribución do coro e maila obrigatoriedade do rezo coral. Pero o tempo seguiu pasando, e as mañás convertéronse no tempo máis propicio para toda clase de traballos eclesiásticos e civís, e non houbo máis remedio que suprimir Laudes, Misa de Coro e hora de terza, tódolos días da semana, exceptuados os domingos e festas de gardar. E nesta camiñamos, polo menos, uns quince anos.
Agora, como Deán da Catedral, tócame dar un paso máis, ben custoso por certo. Despois de consultar co Sr. Bispo e cos compañeiros de Cabido suprímese o rezo coral na Catedral tódolos domingos e festas de gardar, exceptuando as Vixilias e os solemnes Oficios da Semana Santa. E isto, preguntaranse Vostedes, ¿a que é motivado? Moitos dos Ss. Cóengos ten ao seu cargo parroquias, comunidades relixiosas ou o deber de moverse a distintas comunidades parroquiais que non poden ser atendidas polos seus respectivos párrocos. Por outra banda, o Código de Dereito Canónico dinos que para que haxa “quorum” fan falta, a lo menos, tres cóengos. E en moitas ocasións xa non estamos nin tres porque no lo impiden os nosos cometidos. E tamén engadiría que por dignidade na celebración da Liturxia das Horas e por respecto a mesma na comunidade orante. 
Fin de una época, documentada polas escrituras, cando menos do 1.122. Xa existía daquelas o Cabido catedralicio que tiña por misión principal, ente outras, o rezo da Liturxia das Horas. ¡Queira Deus que nun futuro non moi lonxe teñan que recuperar o camiño que polo de agora imos desandando!
]]>

IMG_20200126_080840

Domingo de la Palabra de Dios. 3º del tiempo ordinario.

Carta apostólica del papa Francisco

 APERUIT ILLIS 

 
««Les abrió el entendimiento para comprender las Escrituras» (Lc 24,45). Es uno de los últimos gestos realizados por el Señor resucitado, antes de su Ascensión. Se les aparece a los discípulos mientras están reunidos, parte el pan con ellos y abre sus mentes para comprender la Sagrada Escritura. (cf. Lc 24,49)».
«La relación entre el Resucitado, la comunidad de creyentes y la Sagrada Escritura es intensamente vital para nuestra identidad. Si el Señor no nos introduce es imposible comprender en profundidad la Sagrada Escritura, pero lo contrario también es cierto: sin la Sagrada Escritura, los acontecimientos de la misión de Jesús y de su Iglesia en el mundo permanecen indescifrables. San Jerónimo escribió con verdad: «La ignorancia de las Escrituras es ignorancia de Cristo» (In Is., Prólogo: PL 24,17)».
«Dedicar concretamente un domingo del Año litúrgico a la Palabra de Dios nos permite, sobre todo, hacer que la Iglesia reviva el gesto del Resucitado que abre también para nosotros el tesoro de su Palabra para que podamos anunciar por todo el mundo esta riqueza inagotable. En este sentido, me vienen a la memoria las enseñanzas de san Efrén: «¿Quién es capaz, Señor, de penetrar con su mente una sola de tus frases? Como el sediento que bebe de la fuente, mucho más es lo que dejamos que lo que tomamos. Porque la palabra del Señor presenta muy diversos aspectos, según la diversa capacidad de los que la estudian. El Señor pintó con multiplicidad de colores su palabra, para que todo el que la estudie pueda ver en ella lo que más le plazca. Escondió en su palabra variedad de tesoros, para que cada uno de nosotros pudiera enriquecerse en cualquiera de los puntos en que concentrar su reflexión» (Comentarios sobre el Diatésaron, 1,18)».
 
]]>

20160409_181417

Oración pola Unidade dos Cristiáns

Octavario pola Unidade dos Cristiáns

 Do 18 ao 25 de xaneiro celébrase o Octavario pola Unidade dos Cristiáns. O Octavario recórdanos neste ano a necesidade que temos os cristiáns de unirnos para axudar a tantos inmigrantes que saen dos seus países de orixe e que son perseguidos pola súa fe ou polas súas ideas. Os cristiáns, que pertencemos ás diferentes nacións da Europa ca que eles soñan, non podemos pecharnos nos nosos egoísmos nin podemos ser  un antitestimonio para ese mundo, rexeitando a quen busca unha boa acollida que lle permita atopar solucións para os seus problemas. No século primeiro os habitantes de Malta “mostraron unha humanidade pouco común” con Paulo e cos seus acompañantes no naufraxio (Feit. 28, 2). Aos cristiáns que vivimos en Ourense, sexa cales sexan as siglas da nosa pertenza, isto da inmigración no Mediterráneo quedanos algo lonxe. Pero, si en Ourense non estamos unidos, teremos que preguntarnos cal podería ser o  motivo que nos levara a vencellarnos para ser testemuño de unión e boa acollida para aqueles que máilo precisan. Non estaría de máis que nos xuntaramos e falaramos uns cos outros para coñecernos, para respectarnos, para perdoarnos, para querernos e para ver que, en realidade, é máis o que nos une que o que nos serpara. Teremos que ir dando pasos nun ambietne de respecto e estima. Non esquezamos que “o camiño faise ó andar”.  ]]>

IMG_7140

Fiesta de Reyes. Solemnidad de la Epifanía

Solemnidade da Epifanía do Señor

Día 6 de xaneiro de 2010

Comenario en galego de un monxe de Samos no ano 1932

<<Epifanía— chamada pol-os gregos Teofanía— é unha festa destiñada a celebrar a aparición ou manifestación do Señor aos homes. Como se pode ollar ista eispresión convenlle do mesmo xeito á Navidade, pois n-ista festa conmemórase a primeíra aparición do Salvador sobor da terra. Ista é a razón por que n-un principio se ce­lebraban n-un mesmo día istas duas festividás de Na­vidade i-Epifanía. Constituen o misterio da Epifanía, asegún canta a antífona do Magníficat de segundas Vísperas, tres manifestacións de Xesús, primei­ro aos Magos, dempois no Jordán e nas bodas de Caná; tres feítos que se cree tiveron realización n-un mesmo ano. Mais, como se deduce de toda a liturxia da festa, o que abrangue todo o pensamento da Eirexa n-iste día é o misterio da adoración dos Reís Magos, as primicias da xentilidade que viñeron a adourar ao Salvador do mundo. Estos tres sabios, ao ver aparescer no Oriente unha estrela de eistraordinario claror e fermosura, alumeados por unha luz interior, viron n-ela o anuncio da chegada do Mesías esperado, e «se dixeron os uns aos outros: Esta  é a señal  do grande Rey; vaiamos pois, busquémol-o e ofrezámoslle ouro, incenso e mirra» (Ant. ad Magn. 1 Vesp.). E n-aquel intre se puxeron ao camiño. E dempois de un longo e penoso viaxe, ca estrela que lles tiña aparecido por guieiro, chegaron por remate a Belén ende, asegún a profecía de Miqueas, tiña de nascer o Mesías: «i-entrando na corte atoparon ao Neno con María sua nai, e postrán­dose o adouraron; e abertos os seus tesouros lle ofreceron dons, ouro, incenso e mirra» (Math. 2, 1l). Os Santos PP. e toda a Tradición lembrada pol-a Liturxia, olla-ron n’ista triple ofrenda un homeaxe ao Diviño Neno coma Deus, como Rei e como home. «Que o reconocen por Deus, di San Bernar­do, o indica a adouración, o manifesta a ofrenda do incenso. Mais non somentes o reconocen por Deus senon tamén por Rei, o cal se siñala no ouro. E antre istas cousas non se lles oculta o grande misterio da piedade diviña, pól-o que na mirra que lle ofrecen arrostran que ten de morrer.» (Serm. II Epiph)>> D. Máximo Arias. O.S.B. Real Abadía de Samos. 1932. A Epifanía do Señor, en Revista Logos, 1931 – 1936, tomo I., 178 – 179.

Galería de Fotos:

 ]]>

DSC00703

Santa María Madre de Dios. Solemnidad

Solemnidad de Santa María, Madre de Dios

Día 1 de enero de 2010

“Terminamos un año y comenzamos otro. He­mos organizado todo tipo de celebraciones para recordar lo que hemos vivido a lo largo de los últimos meses y para expresar los mejores de­seos para el año nuevo. Dios, tal y como hizo con Israel, también nos bendice a nosotros. Como dice la bendición de Moisés, nos mira y nos de­sea paz. Este es uno de los grandes misterios de nuestra fe: Dios nos mira. No nos ignora ni vive al margen de nuestra vida. Sabe quiénes somos y qué nos ocurre. Por eso decidió intervenir en la historia. Su objetivo es que dejemos de ser esclavos y nos convirtamos en hijos. Para llevar a cabo este plan nos ha enviado a su Hijo. Hoy celebramos la Encarnación poniendo énfasis en la figura de María de Nazaret. Dios ha queri­do hacerse presente en el mundo a través de una mujer. Ella aceptó colaborar. Concibió en sus entrañas al mismo Hijo de Dios. Lo cuidó, consciente de Quién era y de la responsabilidad que asumía. Por eso la veneramos como Madre de Dios” (Misa Claret). Oración colecta Oh, Dios, que por la maternidad virginal de santa María entregaste a los hombres los bienes de la salvación eterna, concédenos experimentar la intercesión de aquella por quien hemos merecido recibir al autor de la vida, tu Hijo, nuestro Señor Jesucristo. Amén.   Jornada de la Paz Jornada mundial y pontificia por la paz en el mundo: ¡Que Dios nos vendida con su paz!  ]]>

IMG_20191228_190016

Solemnidad da Sagrada Familia

Festa da Sagrada Familia

Moi posiblemente, cando algúns lean isto, pensarán que estamos trasnoitados e fora do contexto progresista que se respira hoxe. Porque afirmar con san Paulo que temos que “revestirnos de sentimentos de misericordia, de bondade, de humildade, de sinxeleza, de tolerancia” e que temos que “aturarnos uns ós outros e perdoarnos coma o Señor nos perdoou” é cousa do pasado. Afirmar co papa Francisco que a familia é a escola e o camiño do amor e, por iso, da santidade;  dicir que a familia é  unha chamada a amar de xeito pleno, tal coma Cristo amou a súa Igrexa, sen facer referencia a liberdade e aos dereitos dos membros da parella non soa ben nunha sociedade hipersensibilizada coa autoestima e a propia autonomía. Pero, gracias a Deus, temos moitos exemplos de amor e de xenerosidade nas nosas mesmas familias. Hoxe a Igrexa recórdanos isto na festa da Sagrada Familia, A nosas nais tiñan moitas imperfeccións, pero tiñan moita máis xenerosidade de entrega ao Señor e aos seus familiares. Os «pais e as nais, que crían aos fillos con amor e que traballan para levar o pan ás súas casas son sinais da santidade.  En moitas familias encontramos aos «santos das portas veciñas» cos que nos cruzamos na vida diaria. Pero o maior modelo a imitar témolo na sagrada familia, na «santa comunidade formada por Xesús, María e Xosé», que reflicten o amor e a beleza da comuñón trinitaria» A vida familiar, coa súa incrible riqueza e variedade, é o lugar onde temos que vivir a santidade á que somos chamados. Non podemos soñar con un camiño de santidade fora das esixencias e responsabilidades diarias da vida do fogar. O amor matrimonial e familiar vai mesturado coa complicada rede de obrigas, intereses e condicións que proveñen do mundo profesional, económico, educativo e cultural. E non esquezamos  que “o belén, nun ambiente de ceo estrelado no medio da escuridade e do silencio da noite, ilumina o noso mundo e da resposta as nosas inquedanzas”. ¡Feliz aninovo para todos!]]>

IMG_20191228_185903

Coral de Ruada. Concerto do Nadal

Concerto de Nadal da Coral de Ruada

na S. I. Catedral de San Martiño
Día 28 de decembro de 2019
A Coral de Ruada, rematando ca celebración do seu centenario con espléndidos concertos en distintos e variados escenarios, polas  prazas e basílicas máis importantes, incluída a do Vaticano, prosigue co seu concerto anual do Nadal na Catedral de Ourense e, como mandan os cánones, dentro da temática musical propia do tempo: villancicos, panxoliñas, cantos de tenrura e para durmir ao Neno. 
O papa Francisco (que neste ano tivo ocasión de recibir e saudar a Coral de Ruada), dinos nunha preciosa carta apostólica sobre os beléns (Admirabile Signum): «que no medio da escuridade do noso mundo, luce a luz do Portal para abrirnos camiños e sentido as nosas vidas». «¡Cantas veces a noite envolve as nosas vidas! Ben, mesmo neses momentos, Deus non nos deixa sós, senón que está presente para responder ás preguntas decisivas sobre o sentido da nosa existencia: Quen son eu? De onde veño? Por que nacín neste momento? Por que sufro? Por que morrerei? Para responder a estas preguntas, Deus converteuse en home. A súa proximidade trae luz onde hai escuridade e ilumina aos que atravesan a escuridade do sufrimento (cf. Lc 1,79)».
Tamén nos recorda que os montes e os vales, os ríos e as fontes de cada belén, os pastores cas súas  ovellas e vacas, convídannos a respectar este noso mundo, o noso planeta, pois é regalo de Deus e non temos outro.
¡Feliz concerto, boa audición, e cantemos «Noite de Paz…»!  
Galería de Fotos:
    ]]>