Fin de unha época na Catedral de Ourense
Fai para corenta anos que fun destinado polo Sr. Bispo D. Ángel Temiño Sainz para a S. I. Catedral. Podo falar do de antes, do de agora e, tamén, do que supoño vai vir despois. Constato con pena que no mes de febreiro comeza para este templo catedralicio e sede episcopal unha nova época. Vostedes saben que unha das misións dos Ss. Cóengos, e non a menos importante, é a de reunirse en coro para o rezo da liturxia das hora polas mañás, con Laudes, Misa coral e hora de terza, e polas tardes co rezo das Vésperas. Intercaladas entre esas horas ían mesturándose historietas de chocolates, de merendas e de tramas eclesiásticas e non tan eclesiásticas, e de xulepes… Pero pasou o tempo, chegaron as misas polas tardes, as labores do ensino, e suprimíronse as vésperas por mor de facilitar horarios aos cóengos implicados.
Cando eu cheguei a Catedral esta era a distribución do coro e maila obrigatoriedade do rezo coral. Pero o tempo seguiu pasando, e as mañás convertéronse no tempo máis propicio para toda clase de traballos eclesiásticos e civís, e non houbo máis remedio que suprimir Laudes, Misa de Coro e hora de terza, tódolos días da semana, exceptuados os domingos e festas de gardar. E nesta camiñamos, polo menos, uns quince anos.
Agora, como Deán da Catedral, tócame dar un paso máis, ben custoso por certo. Despois de consultar co Sr. Bispo e cos compañeiros de Cabido suprímese o rezo coral na Catedral tódolos domingos e festas de gardar, exceptuando as Vixilias e os solemnes Oficios da Semana Santa. E isto, preguntaranse Vostedes, ¿a que é motivado? Moitos dos Ss. Cóengos ten ao seu cargo parroquias, comunidades relixiosas ou o deber de moverse a distintas comunidades parroquiais que non poden ser atendidas polos seus respectivos párrocos. Por outra banda, o Código de Dereito Canónico dinos que para que haxa “quorum” fan falta, a lo menos, tres cóengos. E en moitas ocasións xa non estamos nin tres porque no lo impiden os nosos cometidos. E tamén engadiría que por dignidade na celebración da Liturxia das Horas e por respecto a mesma na comunidade orante.
Fin de una época, documentada polas escrituras, cando menos do 1.122. Xa existía daquelas o Cabido catedralicio que tiña por misión principal, ente outras, o rezo da Liturxia das Horas. ¡Queira Deus que nun futuro non moi lonxe teñan que recuperar o camiño que polo de agora imos desandando!
Aos cristiáns que vivimos en Ourense, sexa cales sexan as siglas da nosa pertenza, isto da inmigración no Mediterráneo quedanos algo lonxe. Pero, si en Ourense non estamos unidos, teremos que preguntarnos cal podería ser o motivo que nos levara a vencellarnos para ser testemuño de unión e boa acollida para aqueles que máilo precisan. Non estaría de máis que nos xuntaramos e falaramos uns cos outros para coñecernos, para respectarnos, para perdoarnos, para querernos e para ver que, en realidade, é máis o que nos une que o que nos serpara. Teremos que ir dando pasos nun ambietne de respecto e estima. Non esquezamos que “o camiño faise ó andar”.
]]>
Tu quisiste señalar con signos portentosos el nuevo bautismo en el Jordán de modo que, por la voz que venia del cielo, creyéramos que tu Verbo habitaba entre nosotros; y por medio de tu Espíritu, que descendió en forma de paloma, se conociera que Cristo, tu Servidor, era ungido con oleo de alegría y enviado a evangelizar a los pobres.
Por eso con todos los coros celestiales te aclamamos en la tierra, diciendo sin cesar: Santo, Santo, Santo” (Prefacio del Bautismo del Señor)
]]>
Constituen o misterio da Epifanía, asegún canta a antífona do Magníficat de segundas Vísperas, tres manifestacións de Xesús, primeiro aos Magos, dempois no Jordán e nas bodas de Caná; tres feítos que se cree tiveron realización n-un mesmo ano. Mais, como se deduce de toda a liturxia da festa, o que abrangue todo o pensamento da Eirexa n-iste día é o misterio da adoración dos Reís Magos, as primicias da xentilidade que viñeron a adourar ao Salvador do mundo. Estos tres sabios, ao ver aparescer no Oriente unha estrela de eistraordinario claror e fermosura, alumeados por unha luz interior, viron n-ela o anuncio da chegada do Mesías esperado, e «se dixeron os uns aos outros: Esta é a señal do grande Rey; vaiamos pois, busquémol-o e ofrezámoslle ouro, incenso e mirra» (Ant. ad Magn. 1 Vesp.). E n-aquel intre se puxeron ao camiño. E dempois de un longo e penoso viaxe, ca estrela que lles tiña aparecido por guieiro, chegaron por remate a Belén ende, asegún a profecía de Miqueas, tiña de nascer o Mesías: «i-entrando na corte atoparon ao Neno con María sua nai, e postrándose o adouraron; e abertos os seus tesouros lle ofreceron dons, ouro, incenso e mirra» (Math. 2, 1l).
Os Santos PP. e toda a Tradición lembrada pol-a Liturxia, olla-ron n’ista triple ofrenda un homeaxe ao Diviño Neno coma Deus, como Rei e como home. «Que o reconocen por Deus, di San Bernardo, o indica a adouración, o manifesta a ofrenda do incenso. Mais non somentes o reconocen por Deus senon tamén por Rei, o cal se siñala no ouro. E antre istas cousas non se lles oculta o grande misterio da piedade diviña, pól-o que na mirra que lle ofrecen arrostran que ten de morrer.» (Serm. II Epiph)>> D. Máximo Arias. O.S.B. Real Abadía de Samos. 1932. A Epifanía do Señor, en Revista Logos, 1931 – 1936, tomo I., 178 – 179.
]]>
“Terminamos un año y comenzamos otro. Hemos organizado todo tipo de celebraciones para recordar lo que hemos vivido a lo largo de los últimos meses y para expresar los mejores deseos para el año nuevo. Dios, tal y como hizo con Israel, también nos bendice a nosotros. Como dice la bendición de Moisés, nos mira y nos desea paz. Este es uno de los grandes misterios de nuestra fe: Dios nos mira. No nos ignora ni vive al margen de nuestra vida. Sabe quiénes somos y qué nos ocurre. Por eso decidió intervenir en la historia. Su objetivo es que dejemos de ser esclavos y nos convirtamos en hijos. Para llevar a cabo este plan nos ha enviado a su Hijo. Hoy celebramos la Encarnación poniendo énfasis en la figura de María de Nazaret. Dios ha querido hacerse presente en el mundo a través de una mujer. Ella aceptó colaborar. Concibió en sus entrañas al mismo Hijo de Dios. Lo cuidó, consciente de Quién era y de la responsabilidad que asumía. Por eso la veneramos como Madre de Dios” (Misa Claret).
Oración colecta
Oh, Dios, que por la maternidad virginal de santa María entregaste a los hombres los bienes de la salvación eterna, concédenos experimentar la intercesión de aquella por quien hemos merecido recibir al autor de la vida, tu Hijo, nuestro Señor Jesucristo. Amén.
Jornada de la Paz
Jornada mundial y pontificia por la paz en el mundo: ¡Que Dios nos vendida con su paz!
Afirmar co papa Francisco que a familia é a escola e o camiño do amor e, por iso, da santidade; dicir que a familia é unha chamada a amar de xeito pleno, tal coma Cristo amou a súa Igrexa, sen facer referencia a liberdade e aos dereitos dos membros da parella non soa ben nunha sociedade hipersensibilizada coa autoestima e a propia autonomía. Pero, gracias a Deus, temos moitos exemplos de amor e de xenerosidade nas nosas mesmas familias. Hoxe a Igrexa recórdanos isto na festa da Sagrada Familia,
A nosas nais tiñan moitas imperfeccións, pero tiñan moita máis xenerosidade de entrega ao Señor e aos seus familiares. Os «pais e as nais, que crían aos fillos con amor e que traballan para levar o pan ás súas casas son sinais da santidade. En moitas familias encontramos aos «santos das portas veciñas» cos que nos cruzamos na vida diaria. Pero o maior modelo a imitar témolo na sagrada familia, na «santa comunidade formada por Xesús, María e Xosé», que reflicten o amor e a beleza da comuñón trinitaria»
A vida familiar, coa súa incrible riqueza e variedade, é o lugar onde temos que vivir a santidade á que somos chamados. Non podemos soñar con un camiño de santidade fora das esixencias e responsabilidades diarias da vida do fogar. O amor matrimonial e familiar vai mesturado coa complicada rede de obrigas, intereses e condicións que proveñen do mundo profesional, económico, educativo e cultural. E non esquezamos que “o belén, nun ambiente de ceo estrelado no medio da escuridade e do silencio da noite, ilumina o noso mundo e da resposta as nosas inquedanzas”. ¡Feliz aninovo para todos!]]>
]]>
]]>
]]>